Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/054

 — Grocholski bardzo namawia.
 — Dość się dla niego napracowałem. Co zanadto, to niezdrowo! Broniu, jakże tam z kaligrafią?
 — Napisałam.
 — A z rachunkami?
 — Umiem.
 — No, zobaczymy! Siedm razy ośm?
 — Pięćdziesiąt sześć!
 — Doprawdy? A może czterdzieści dziewięć.
 — Nie; to ty nie umiesz, kiedy tak!
 — Dziękuję za naukę. Masz książeczkę, com ci obiecał. Po wakacyach pójdziesz do szkół. A wiesz dlaczego?
 — Wiem. Żeby być panią i cudzego chleba nie jeść!
 — Mówiła z przejęciem, topiąc weń swe piwne, myślące oczy. Rozumiała treść słów.
 — Zuch z ciebie. A gałeczki możesz lepić, jeśli ci to robi przyjemność. Daj łapę, Medor.
 — Ależ, Ruciu! — upomniał Żabba.
 Dzwonek w sieniach przerwał początek gderania.
 Hieronim skoczył otworzyć. Przed nim stał smukły młody człowiek. Podobni byli do siebie z rysów, tylko wyraz twarzy przybyłego był twardszy, zużyty, wytarty swawolą, wyglądał starzej o lat dziesiątek.
 — Jak się masz, Wojtaszku! — powitał student.
 — Tysiąc razy mówiłem ci, żem Albert! Uwziąłeś się mnie prześladować tem śmiesznem imieniem!
 — A, fe! tak się odzywać o biskupie męczenniku!
 — Ja sam męczennik!
 — Aj! Cóż tam? Dostałeś reumatyzmu na wyścigach? Mdli cię po wczorajszej kolacyi?
 — Ty zawsze błaznujesz! Czy dajesz mi audencyę na schodach?