Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/055

 — Ale, gdzie ci się podoba, choć na dachu; jestem obywatelem całego świata! Może wyjdziemy na miasto?
 — Wolę wstąpić do ciebie, jeśli tam niema tego tam Żabby.
 — Tego tam, Żabba! Poczekaj, aż wrócę; wysłuchaj tymczasem lekcyi Broni! — zakomenderował Hieronim, zamykając jedne drzwi, a otwierając przeciwległe, prowadzące do ich schronienia.
 Wojciech padł na łóżko, nie rozbierając się z paltota. Student, podśpiewując, zapalił świecę i stanął przed milczącym kuzynem.
 — Czy chcesz się przespać? — zagadnął.
 — Jestem zgubiony! — wyrzucił z siebie rozpacznie zagadnięty.
 — To smutno. Podziel się tą troską, zamiast jęczyć jak w melodramie!
 — Dziad kazał przybywać na ślub!
 — Cóż w tem tak okropnego? To się ożenisz! Będzie was dwoje, potem troje...
 Wojciech wstał gwałtownie, położył ręce ciężko na ramionach stryjecznego brata.
 — Ja się nie mogę żenić, rozumiesz?
 — Bo co?
 — Bom już żonaty!
 — Uf! — rzekł Hieronim, jak ktoś, co nagle wpadnie w wodę — uf, to źle! To nawet bardzo źle! I dziad wie o tem?
 — Albo ja wiem? Pewnie! To wezwanie jest zrobione umyślnie!
 — I pojedziesz?
 — Wolę kulą w łeb!
 Zamilkli. Hieronim przeszedł się po pokoju.
 — Wiesz co? — ozwał się nagle — najlepiej, żebyś tam, do Tepeńca, posłał swoją żonę! Niema, jak kobiety do dyplomacyj.