Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/062

pacierze, a widząc, że cierpliwością nie zwycięży, wstał, żegnając się pobożnie.
 Starzec się wyprostował jednocześnie.
 — Dlaczegóż to wchodzicie przez mur, mój młody panie? — zagadnął bez żadnego wstępu.
 — Bo mi nikt bramy nie otworzył — odparł student.
 — Jakże wam na imię i czego tu chcecie?
 — A wam co do tego? — zapytał hardo Hieronim.
 Błyskawica przeszła po oczach starca.
 — I bardzo mi do tego, bom tu pan!
 — Aa, to przepraszam! Hieronim Białopiotrowicz mi na imię, a przy tym grobie pomodlić się mam wszelkie prawo! Dlatego tu jestem.
 — Może też znajdziesz słusznem z dziadem się przywitać po modlitwie za ojca?
 — I owszem. Dziad mi daruje niegrzeczną odpowiedź. Nie wiedziałem, do kogo mówię.
 — Doprawdy! Ze znajomością wcale się nie śpieszyłeś. Czy mam obecną bytność twoją uważać za wypełnienie wezwania?
 — Tak; wcześniej być nie mogłem. Teraz służę dziadowi, jeśli jestem potrzebny.
 — O usługi nigdy nie proszę. Miałem wówczas interes do ciebie, spóźniłeś się!
 — Bardzo mi przykro; byłem zajęty.
 — Wiem, patronowaniem temu dziecku, córce zbrodniarza i nierządnicy. Nasienie wiele obiecującej rośliny.
 Hieronim poczerwieniał, zagryzł wargi, hamując gwałtowny wybuch. Stary śledził uważnie jego rysy.
 — Ta filantropia niedaleko cię zaprowadzi. Dziewczyna gdy dorośnie, odda ci kamieniem za chleb — mówił dalej z wyraźnią chęcią rozdrażnienia wnuka.