Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/063

 — Może być, ale to moja osobista rzecz. To żaden interes.
 — Ach, tak, wiem, że jesteś tu za interesem, i to nie osobistym. Jest to druga niepotrzebna filantropia. Może wstąpimy do domu?
 — Jeżeli dziad mówi, żem się spóźnił, to może odjadę zaraz.
 — Pójdziesz ze mną, błaźnie! a odjedziesz, gdy cię odprawię! — odparł starzec, miażdżąc go spojrzeniem.
 Jak kula o pancerz, ośliznął się rozkaz i wzrok o niefrasobliwą naturę chłopca. Zaśmiał się.
 — Ani pójdę z musu, ani będę czekał odprawy. Wolnym ptak i pan siebie, a ci, co mieli władzę nademną, dawno pomarli. Idę za wami tymczasem.
 Polikarp Białopiotrowicz zatrzymał się jak wryty, ciężka dłoń spadła na ramię mówiącego.
 — A ja ci mówię, że będziesz mnie ślepo słuchał i robił, co każę! Ja ci będę władzą, rozumiesz?
 — Bardzo niedostatecznie. Ejże, spróbować można; ale nie warto, będzie fiasco!
 Starzec zbył milczeniem przechwałkę; szedł ku domowi.
 — Ile masz lat? — zagadnął po chwili.
 — Dwadzieścia.
 — Stawałeś do poboru?
 — W jesieni mnie to czeka, ale odsłużę po skończeniu kursów, jeśli mnie zupełnie nie uwolnią.
 — Kogoż-by brali, jeśli tacy, jak ty silni, nie pójdą? Nie masz zresztą żadnego prawa do ulg. Będziesz żołnierzem, panie inżynierze, to cię nie minie!
 — Sześć miesięcy, to nie wieki!
 — Karabin nosić, to dostatecznie. A potem, lat parę rządowej służby, za stypendyum.
 — Dziad to tak dobrze zna, jakby sam przechodził.