Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/065

 — Jeśli dziad, nie wiem jakim sposobem, chyba cudem, zna naszą rozmowę, to nie może mnie o to posądzać; zresztą dowiodłem tylekroć, że mi o wasze łaski nie chodzi.
 — Zapewne, zapewne, zuchwałości i uporu nikt ci nie odmówi. Jesteś nieodrodnym synem swej matki.
 — Dziękuję dziadowi za to zestawienie. Jest to dla mnie najwyższa pochwała!
 — Nie wybrednyś!
 Znów poczerwieniał chłopiec ale się jeszcze pohamował.
 — Wracając do Wojciecha — zaczął po małej przerwie, targając swe początkujące wąsiki — postępek jego był do przewidzenia. Dziad się pewnie go spodziewał?
 — Przynajmniej nie zadziwił mnie. Dziwię się raczej, że chce zbliżenia ze mną. Żona jego posiada milionowy majątek, jestem mu niepotrzebny.
 — Alboż on o majątku myśli? Cierpi nad zerwaniem stosunków, nad niełaską i utraceniem serca dziada.
 — Taak! Ale ja ani cierpię, ani żałuję, ani wierzę w to, co mówisz. Wasz świat składa się z frazesów, ale tu, w Tepeńcu, nikt ich nie używa i nie potrzebuje. Wojciecha wykreśliłem z rachunkowej księgi i z pamięci. Sądzę, że nie mam żadnego wnuka.
 — To wasza wola. Darujcie Wojciechowi...
 — Nie darowywam nigdy! — przerwał ostro starzec.
 Hieronim zamilkł. Sprawa była zakończoną bez apelacyi.
 Pan Polikarp wstał i zadzwonił.
 — Śniadanie tutaj! — rozkazał lakonicznie.
 Student był rad tej dywersyi, Rozmowa się rwała co chwila, po raz pierwszy w życiu brakło