Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/077

dwa tygodnie. Była to właśnie sobota przed świętami Bożego Narodzenia. Żabba wstąpił do znajomego stróża, u którego Bronia czekała czasem na przybycie opiekunów.
 — Poszła już — objaśnił stróż.
 — Sama?
 — Nie widziałem. Wyszedłem na miasto, a kiedym wrócił, nie zastałem jej. Będzie temu pół godziny.
 Litwin trochę się zaniepokoił, ale wnet pomyślał, że może Rucio go wyprzedził i wziął dziewczynkę do sklepu farb. Od miesiąca marzyła o malowaniu.
 Poszedł do domu na spóźniony obiad. W mieszkaniu ciotka była sama, drzemiąca nad pończochą.
 — A gdzie to Bronia? — zagadnął.
 — Niema jeszcze.
 — A bo i w gimnazyum niema!
 — Znajdzie się. Nie twój kłopot. Jedz spokojnie. Coraz trudniej zebrać was na obiad!
 Litwin umilkł, ale co chwila był niespokojniejszy. Gdy skończył, zamiast wypocząć, chodził od okna do okna i mruczał. Minęło parę godzin.
 — Czy to pan Hieronim dziś nie przyjdzie? — zagadnęła ciotka frasobliwie.
 — Zaraz będzie. Poszedł na lekcye.
 Żabba zapalił lampę w swojej izdebce, ale czytać nie mógł; nasłuchiwał.
 Nareszcie rozległy się kroki na schodach; Hieronim wszedł, ale sam.
 — Gdzie Bronia? — zawołał Litwin.
 — Jakto, gdzie? Nie chodziłeś po nią?
 — Owszem ale mi powiedziano, że ty zabrałeś.
 — Ja? Wszakżem ci mówłł, że dziś nie wrócę aż wieczorem. Byłem na drugim końcu miasta!