Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/089

 — Pani daruje. Wracam dziś zaledwie, a wyjeżdżając, zostawiłem tu pannę Uziębło.
 — Że też wy, panowie, nie możecie nawet dopilnować adresu swych kochanek. To wstyd, szukać ich po mieście!
 Blady uśmiech przeszedł po twarzy Hieronima na to zestawienie pani Dulskiej i kochanki.
 — Że też, wy panie, zawsze myślicie o kochaniu — odparł. — Panna Uziębło ma, jeśli żyje, blizko sto lat.
 — Ach, tak. Byłaby mocno pogłaskana moją uwagą, ale jej tu niema, niestety!
 — Tak, niestety! Pani mi daruje. Żegnam.
 Kiwnęła mu głową i zamknęła drzwi.
 Hieronimowi robiło się coraz słabiej; ciemne płatki snuły mu się przed oczyma, pot zastygał na skroni, zaczął jednak schodzić na dół.
 Na każdym stopniu ustawał, odpoczywał, chciał gwałtem stłumić słabość; przecierał oczy, oddychał z całych płuc — daremnie. Nogi się uginały, nieznośna niemoc ogarniała wszystkie członki, w głowie szumiała krew.
 Zszedł jeszcze trochę, zachwiał się i upadł na schodach, jak drewno, bez czucia. Noc go ogarnęła i chłód. Stracił przytomność.
 Gdy się ocknął, był wieczór. Rozejrzał się, przetarł oczy i usiadł. Był w dawnej swej izdebce, tylko, że nie stało dawnych sprzętów, a zamiast Żabby, w kącie siedział człek jakiś i jadł z miski. W pokoju panował upał tropikalny i rozchodził się silny zapach kapusty. Student leżał na tapczanie w kącie.
 — Kto tam? — zawołał, odzyskując resztę pamięci.
 — Stróż, Bazyli, do usług! — odparł człek z kąta, podchodząc z miską w jednej, a łyżką w drugiej ręce.
 Był to chłop już niemłody, chudy, jednooki,