Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/093

Przykro mu było, że izdebka staruszki i Broni taką miała lokatorkę, ale znosił cierpliwie roztargnienie i hałas, byle nie zmieniać mieszkania.
 Pewnego wieczora wrzawa była jeszcze większa, niż zwykle, student był zły i zniecierpliwiony; gdy ucichło, zaczął się uczyć, chcąc odzyskać czas stracony.
 Wtem zapukano do drzwi.
 — Czego tam chcecie? — spytał niechętnie.
 — Żebyście otworzyli — odparł niecierpliwy głos sąsiadki.
 Spełnił żądanie. Zajrzała do wnętrza.
 — Stróża tu niema? Wszak tu mieszka?
 — Tu mieszkam ja, pani. Czem mogę służyć?
 — Niech mi pan wyrzuci tego pijaka za drzwi! — rzekła, cofając się do swego mieszkania.
 — Jakiego pijaka?
 — A tego oto, na kanapce. Wszedł tu nieproszony i ani myśli ustąpić. Obmierzłe próżniaki!
 — Na cóż go pani wpuściła? — mruknął.
 — Daj mi pan spokój z morałami!
 Hieronim przystąpił do kanapki. Spał na niej bez ceromonii młody medyk, czerwony jak rak. Student wziął go na plecy. Innego sposobu nie było.
 — O, jaka siła! A gdzie go pan niesie?
 — W najwłaściwsze miejsce, do rynsztoka.
 — Olszyc w rynsztoku! Tableau! Jak się dowie, że go tak sponiewierano, gotów pana zabić!
 — To mnie najmniej obchodzi — odburknął.
 — Oho, pan nie zna Olszyca.
 — Mała szkoda. Niech pani drzwi zamyka, bo zimno.
 W pokoju kłębił się dym z tytoniu i para ponczu. Dziewczyna była zarumieniona, oczy jej błyszczały jak węgle. Patrzyła za nim.
 — Byle go nie roztratowano — rzekła.
 — Bądźcie spokojni.
 Zaśmiała się i wróciła do mieszkania.