Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/096

 — Łotr! — mruknęła przez zęby. — Ciekawam, co też pan myślał o mnie, słuchając go.
 Chłopak zawahał się chwilę.
 — Szkoda mi pani było. Trzeba wybierać ludzi. Nie dawać się takim na poniewierkę.
 Zaśmiała się dziwnie i, zmieniając nagle ton, spytała, wpatrując się weń:
 — Panu na imię Hieronim, podobno?
 — Hieronim Białopiotrowicz.
 — Powinno być Hieronim Savonarola. Kobiety wszystkiegoby się wyrzekły dla pana, a mężczyźni przez zawiść upiekliby pana żywcem.
 — Miła perspektywa! — uśmiechnął się. — Mieć tłum kobiet, to zbytek, a stos — niezabawny kres życia. Nie zazdroszczę imiennikowi honoru!
 — Ale panu będą zazdrościć.
 — Winszuję, jest czego! — szepnął gorzko.
 — Vederemo! — uśmiechnęła się po swojemu, zagadkowo, niknąc w głębi mieszkania.
 Nazajutrz już na progu instytutu koledzy przywitali Hieronima śmiechem i setką konceptów.
 — Ostro obszedłeś się z medycyną!
 — Oho, nie chciałbym rywalizować z tobą! Cicha woda z ciebie!
 — Jesteś tedy pasowany na rycerza pięknej Afry!
 — Co za Afra znów? — zawołał oszołomiony.
 — A no, twoja sąsiadka!
 — Nawet nie wiem, jak się wabi! Afra! A toby było w guście dziadunia! Pogańskie akuratnie!
 — Co ty tam prawisz o guście dziadunia, kiedy tu o twoim mowa? Nie pomogło odżegnywanie złego ducha. Na kogo ona parol zagnie, ten jej nie ujdzie.
 Chłopiec zatkał uszy dłońmi.
 — Gwałtu! Bierzcie ją sobie, a mnie zostawcie w spokoju!