Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/099

skakując po swojemu do całkiem innego przedmiotu, spytała:
 — Czy lubi pan śpiew?
 — Jak kiedy i jak jaki.
 — Mój, teraz.
 — Niebardzo. Sprawi mi roztargnienie.
 — Ah, Savonarolo, miewasz tedy czasem roztargnienia! No, to dlatego właśnie będę śpiewała.
 Śpiewała. Ballada to była cygańska o wielkiem, gorącem kochaniu, rozmarzająca i namiętna. Głos dziewczyny to szalał, to cichł, chwilami się łamał i drżał, jak zbyt naprężona struna. Student słuchał.
 Wspomnienie przyjaciela, dziecka, matki, ciężkie życie, praca, poczucie wyższe, usuwało się wszystko w głąb przed tą nową potęgą; cypryjska bogini wabiła go wiecznie nową, a tak pospolitą bajką młodości.
 Zapalił papierosa drżącą ręką i chodził po izbie podrażniony, a jednak smutny.
 Wtem śpiew urwał się wśród taktu. Studentka wstała gwałtownie i uciekła do siebie, zatrzasnąwszy drzwi z hałasem. Hieronim po chwili zapukał.
 — Nie można — odparła kapryśnie.
 — Pani zostawiła książkę.
 — Niech sobie leży.
 — Dziękuję za piosnkę.
 — Obejdę się bez podziękowania. Śpiewałam dla siebie.
 Pierwsza to była noc bezsenna dla chłopca.
 Zmęczony, słaby, z gorączką wewnętrzną poszedł na kursa. Nie mógł ani uważać, ani się bronić przed żartami kolegów, on, taki dowcipny i sprytny; lekcye prywatne odbył nawpół przytomny. Chciał wracać do domu i bał się, że nie wytrzyma i pójdzie do niej, jak inni. Dla otuchy zaprosił z sobą kolegę już żonatego. Idąc, rozmawiali o parowych motorach.