Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/109

 Przyszedł wreszcie ów dzień sądu.
 Hieronim, idąc z innymi po swe losy, dowcipkował:
 — Staniemy po prawicy i lewicy! Będzie płacz i zgrzytanie zębów! Oj, oj, czuję w powietrzu woń siarki piekielnej! Ach, bracia, nie opuszczajcie mnie w złej chwili! Złóżmy razem wizytę w kraje potępienia!
 — Nie bredź, prawica ci się należy!
 Tak, mieli słuszność. Hieronim Białopiotrowicz dostał dyplom z odznaczeniem.
 I oto stała przed nim droga otwarta. Dobił się celu.
 Dziwna rzecz. Ten koniec, o którym tyle lat marzył, nie olśnił go, nie zachwycił.
 Z dyplomem w ręku słuchał pochwał i powinszowań roztargniony.
 Coby dał, żeby w ów dzień radosny mieć Żabbę przy boku, z nim razem się cieszyć. Myśl jego poszła do Krymu, do tego końca, co mu wziął druha na wieki.
 Jak wąż wyśliznął się pierwszy z sali, uciekł z pośród kolegów i przepadł bez wieści.
 Wołano go i szukano napróżno przez dzień cały. Miał być bankiet tryumfalny, bohater się nie stawił. Zasiedli bez niego do stołu.
 W pół uczty wpadł do sali. Powitano go radośnie.
 — Coś robił? — krzyczano.
 — Nic ciekawego! — odparł — jestem na czas, by spełnić toast z wami! Dajcie szampana!
 Nalano szumnie kieliszki. Chłopiec podniósł swój w górę.
 — Na zakończenie i początek! Co złe, niech ginie; co dobre, niech żyje!
 — Niech żyje! — powtórzono chórem.
 — Bez strachu przed trudem idziemy w życie! Próżniak niech ginie, praca niech żyje!