Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/115

 Bazyli pocieszał po swojemu, gderliwie:
 — A po co pan taki duży wyrósł? Wszyscy chodzą bez szwanku, a u pana codzień nowy guz.
 — To pewne, że mam kalendarz na głowie — rzekł poszkodowany, otwierając drzwi do biura.
 Lampa z zielonym kloszem rzucała nizko na stół krąg jasności, oświetlając stosy ksiąg i papierów, reszta pokoju była ciemna.
 Hieronim rzucił czapkę i rękawiczki i, zapominając o zapowiedzianym gościu, chciał iść dalej, do swego osobistego mieszkania, gdy wtem z kąta podniósł się strasznie chudy cień człowieka i chrypliwy głos ozwał się posępnie:
 — Nie poznajesz mnie?
 Inżynier cofnął się pomimowoli, jak przed widmem.
 Nie, nie poznał dawnego, świetnego eleganta a swego bratanka, w człowieku wynędzniałym, obrosłym, prawie łysym, którego oczy szkliste wyglądały bezprzytomnie, a ręka, podana do uścisku, była sucha i gorąca.
 — Wojciechu! — wyjąknął przerażony — co się z tobą stało?
 Widmo zaśmiało się krótko, przerażająco.
 — Dyabli wszystko wzięli, wszystko! — rzekł, krzywiąc się cynicznie. — Niema żony, niema pieniędzy, niema stanowiska! Fiut, poszło!
 Hieronimowi pociemniało w oczach. Bazyli miał słuszność: nie dla niego był dziś odpoczynek, jadło i sen. Nowa troska wyrastała, jak z pod ziemi.
 — Gdzież żona? — zagadnął ogłuszony.
 — Uciekła do Paryża! Wszystkie one takie! Trzoda! Mniejsza! Ale z nią uciekły ruble. Teść złajał i wypędził. Dzieci niema. Ot, i zostałem na bruku!
 — Nieszczęście! Cóżeś robił potem?
 — Piłem i grałem; dopóki dawali żydzi! Chcia-