Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/117

szny wybuch. Milcząc, podał krzesło bratu i sam usiadł.
 W tej chwili szelest się zrobił za drzmiami, dyalog stróża z kimś obcym, i Bazyli otworzył podwoje, zajrzał i rzekł lakonicznie:
 — Ryży jest.
 — Niech wejdzie — mruknął Hieronim.
 Wysoki, chudy żyd, z biegającemi oczyma, wsunął się cicho i ukłonił w progu.
 — Są pieniądze? — spytał krótko inżynier.
 — Są.
 — To dawaj.
 Żyd się obejrzał po izbie, przyjrzał się świadkowi, dobył potężny zwit banknotów, zaczął liczyć monotonnie i podawać odbiorcy.
 W świetle lampy migały tęczowe papierki; Hieronim odkładał je obojętnie, Wojciech wpatrywał się uważnie, oddychając ciężko.
 — Dwadzieścia pięć tysięcy. Gdzie reszta? — rzekł Hieronim, biorąc stemplowy papier i pisząc od niechcenia weksel.
 Oczy Wojciecha ścigały pióro brata, czytały każdą zgłoskę. Kwit był terminowy, miesięczny, pod spodem podpis: H. Białopiotrowicz.
 — Resztę mogę wysłać pojutrze. Pan raczy przysłać kogo z kwitem, bo ja sam przybyć nie mogę.
 — To dobrze. Obejdę się, sądzę, do tygodnia. Oto weksel. Pan naczelnik uprzedził podobno, że możecie dawać na mój podpis.
 — Ja i bez niego dałby miliony! Dziękuję panu!
 Żyd wziął kartkę, skłonił się i wycofał za drzwi.
 Hieronim rzucił paczkę do ogniotrwałej kasy, coś zapisał i siadł napowrót.
 — Tyś bogaty pan! — rzekł Wojciech.
 — Biorę dwieście rubli miesięcznie.