Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/126

 Człek się zaśmiał.
 — Aha! — odparł jakiś nieswój.
 — Toś ją w Petersburgu zostawił?
 — A tak, tam, gdzie pan rzucił swoją.
 — Ja, stary, kochanek nie miałem i nie mam. Wiesz o tem najlepiej, boś mnie pilnował, jak smok.
 — Et, różnie bywało w sąsiedztwie! Kto tam ustrzeże ognia w słomie! Ta czarna, co to ja aż z sikawką musiałem...
 — Nie klekoc głupstw! Czyś ty i dzisiaj odwiedzał baraki? Ot, lepiej pokaż list! Zobaczę, jak wyrażasz afekta.
 — Tak samo, jak pan! Kto z kim przestaje, takim się staje.
 — To fałsz! Gustu do amorów nikogo nie nauczę, bo go sam nie posiadam. Chyba ty mi go udzielisz.
 — Et, kto pana przegada. Na co pan odesłał mięso Eljasmanowi.
 — Chciałeś chyba, żebym je sam skonsumował przez grzeczność dla żyda Robotnicy nie bydło, a truć ich nie pozwolę.
 — Żyd strasznie zły, cały zarobek dziś stracił; Domański zły, że pan go złajał przy ludziach; wszyscy źli. Co z tego będzie? Jak zechcą się mścić..
 — To niech się mszczą! Honoru mi nie wezmą, czci mi nie odbiorą, więcej o nic nie dbam! Ty mi nie wspominaj tych ludzi! Dzień cały trują mi zgryzotą! Daj spocząć w domu przynajmniej!
 Wziął się za głowę ruchem desperackim.
 — Bo mi szkoda pana! — zamruczał Bazyli — wychudliście jak cień! Co z tego będzie? Położy się pan z wysiłku! Żeby odpocząć jaki miesiąc!
 — Czy i ty mi kraczesz chorobę, jak ten skorupiak doktór? — zaśmiał się chłopiec z przymusem i zamyślił chwilę. — Chciało się i mnie wypocząć, stary — zaczął po pauzie. — Miałem paręset rubli oszczędności, myślałem po skończeniu tutejszej ro-