Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/144

 Jechało to i szło do baraku z desek, gdzie u progu stał Bazyli z miną niewiniątka, patrząc na opadającą łunę nad gniazdem Eljasmana.
 Ze ślusarzem zamienili spojrzenie złośliwej radości. Uczucie zemsty było w nim silniejsze, niż trwoga o ulubionego pana.
 — Doktora, Bazyli! — rozkazał pan Polikarp.
 Sługa aż podskoczył na ten głos.
 — Jest, jasny panie — odparł.
 Istotnie doktór już siedział przy łóżku.
 Jan złożył chorego na posłaniu.
 — Tylko go pan wylecz! — rzekł ostrzegająco do eskulapa i wyszedł, o ile mógł najciszej.
 Tłum się rozszedł powoli. W baraku został naczelnik, doktór i starzec; na progu, jak straż honorowa, stanęło dziesięciu ślusarzy. Żaden król nie był lepiej strzeżony, ani szybciej obsłużony, jak Hieronim.
 Ale biedak nie widział swego tryumfu.
 Majaczył w strasznej gorączce, nie poznawał nikogo, bredził, zrywał się, przeklinał życie, wołał matki.
 — Tyfus i zapalenie mózgu — rzekł spokojnie doktór, kładąc lodowe okłady.
 — Ale wychodzi się z tego? — spytał niespokojnie naczelnik.
 — Jeden na stu czasem.
 Dziad Polikarp nie pytał się, nie odzywał, nie wtrącał do rady i pomocy.
 Siadł ciężko obok łóżka, nie spuszczał oczu z wyniszczonej twarzy chorego.
 Zimna krew i stanowcza decyzya opuściły go zupełnie. Nie był to już dumny satrapa, nieprzystępny żadnej ludzkiej słabości i uczuciu; był to zwykły śmiertelnik, dotknięty w samo serce, znękany, nieszczęśliwy.
 Wyglądał jak ten, co, zbierając skarb całe życie, zostanie z niego odarty; jak ten, co, strawiwszy