Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/158

 Śpiew ustał.
 — Broniu, czy przyjmujesz gości na herbatę?
 — Z całą przyjemnością, dziadku! — odparł srebrny głosik.
 Otwarto żwawo drzwi.
 Hieronim spojrzał. Przed nimi, oświetlona z góry wiszącym świecznikiem, stała smukła postać dziewczęcia, otulona w biały batyst i koronki. Jedną ręką podnosiła wdzięcznym ruchem portyerę u drzwi, drugą wyciągnęła z powitaniem.
 Twarzyczka ściągła miała wyraz trochę dziki w piwnych głębokich oczach, ale za to na ustach błyskał szczery uśmiech, pokazując dwa rzędy drobnych, białych ząbków.
 Nie widziała Hieronima w cieniu i on ją ledwie dostrzegł z za pleców dziada.
 — Ale ja nie sam. Jest ze mną kawaler, który chce posłyszeć drugą zwrotkę tej piosenki. Oto go masz. Czy mam go przedstawić?
 Pan Polikarp się usunął. Młodzi spojrzeli sobie w oczy i nagle, jednocześnie dwa okrzyki wyrwały im się z piersi. Był to wybuch szczęśliwości, rozradowania, bezbrzeżnego podziwu. Dziewczyna puściła portyerę, przez chmurne jej oczy mignęła fala blasków, pokraśniała jak różyczka. Rzucili się ku sobie. Rączki jej chwycił Hieronim i patrzyli na siebie, nie mogąc się nasycić widokiem, odurzeni kompletnie.
 — Bronka, mój dzieciak! — mówił chłopak zmienionym głosem.
 — Panie mój, panie! — szeptało dziewczę.
 Z za portyery wyplątał się wreszcie dziad i zajrzał.
 — To wy się znacie? — spytał.
 Hieronim się obejrzał.
 — Dziadku! — zawołał z wyrzutem — toście wy mi ją wzięli wtedy? Zabraliście mi słońce życia!
 — Oddaję ci teraz to słońce. Niech ci świeci.