Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/161

z uśmiechem na ustach. I — rzecz dziwna, przez tę noc stracił też swój brak chęci do czegokolwiek.
 O! teraz pragnął wielu rzeczy, pragnął gorąco, niecierpliwie, całą siłą duszy. Był zdrów nareszcie.
 Ktoś go uprzedził i w odwiedzinach katakumby. Na progu spotkał oko w oko Bronię.
 Powitali się rumieńcem i uśmiechem.
 — Pani tak rano! — rzekł.
 Owo „pani“ rosło także przez tą jednę noc, nie wiadomo zkąd.
 — O, ze mnie ranny ptak! Oboje z dziadkiem wstaliśmy o świcie, on mnie przyprowadził tu i pojechał w pole do robót.
 Hieronim dużoby dał za usłyszenie owej wczesnej rozmowy opiekuna z pupilką!
 — Pani tu na długo? — spytał.
 — Ja, ile dziadek zechce. A pan?
 — Tydzień. Czekają na mnie roboty.
 — Tylko tydzień! — szepnęła smutno.
 W tej chwili sylwetka Bazylego ukazała się na zakręcie, oznajmił śniadanie.
 Hieronim napadł na niego z góry.
 — Szpiegu! zaprzedańcze! Toś ty donosił o wszystkiem dziadowi! toś ty dręczył panienkę!
 — Uchowaj Boże! Panienka mnie drapała i gryzła; sądny dzień miałem. Służyłem wiernie staremu panu; co kazał, robiłem. Wy go nie znacie, paniczu. On mi nie mówił, po co to lub owo każe robić, ale ja pojąłem. Chciał, żeby z panicza był człowiek, jakiego drugiego nie znaleźć na świecie, i zrobił. Oj, to wielki pan, rozumny. Prowadził was przez biedę i różne utrapienia, żeby wypróbować. Ot, i ma pociechę! A tamtemu sypali złoto i zmarniał! Kto chcę duszę zgubić, niech się czepia pieniędzy!
 — Tyś na to nie łakomy, zdaje się?
 — Ja! Ot, pieniądze kosztowały mnie oko, to dosyć! Nie cierpię ich za to.