Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.djvu/162

 — A to jakim sposobem? — zagadnęła dziewczynka. — Dziad zawsze cię drażni, żeś je postradał w przeprawie ze mną.
 — Rodzony brat mi je wybił kamieniem w kłótni o dziesięć rubli! Warto było? A panicz niech do mnie złości nie ma. Pan każe, sługa musi!
 — Ja dziś nawetbym do dyabła złości mieć nie potrafił! — zaśmiał się chłopiec.
 Śniadali we dwoje w wielkiej jadalni, potem dziewczyna wezwała go za sobą.
 — Pokażę panu moją pracownię. Pamięta pan główkę Medora? Figurek nie zapomniałam lepić.
 Pracownia to była urządzona z całym przepychem. Mnóstwo studyów, modeli, gipsów, napełniało ją po brzegi Zaprowadziła go do niewielkiej grupy z gliny, świeżo ukończonej.
 — To moja pierwsza praca na wystawę — rzekła.
 Grupa przedstawiała młodzieńca wyzwolonego, kruszącego w ręku laskę, godło niewoli. Ruch był śmiały i naturalny, postać gibka i wyniosła, szczęście promieniało z oblicza.
 — Pani lubi sztukę? — spytał Hieronim.
 — Ubóstwiam! W życiu kochałam tylko figurki swoje i...
 Zająknęła się i urwała.
 — I co? — spytał, obejmując ją spojrzeniem.
 — Ej, nie! Pomyliłam się! Widzi pan tę główkę dziada? Czy podobna?
 — Figurki i kogo? — spytał powtórnie.
 Podniosła na niego przelotne oczy.
 — Po co pan pyta, kiedy wie? — rzuciła z odbłyskiem dawnej dzikości.
 Męczyła ją ta rozmowa widocznie. Nie umiała udawać.
 — Znałem panią dzieckiem. Co mogę wiedzieć o dorosłej?