Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Z głuszy.djvu/015

 Stara za rękę go ujęła.
 — Jakóbku! pożałuj, nie bij! opamięta się! — prosiła, wznosząc ku niemu blade oczy.
 On się po chacie obejrzał. Kobieta stała już do drogi gotowa, z płachtą szmat na ręku, przyglądała mu się więcej ciekawie, niż z bojaźnią.
 — Daj, poniosę! — rzekł krótko.
 Potem starym się skłonił i czapkę nasunął na oczy.
 — Pochwalony!
 — Na wieki wieków. Szczęśliwej wam drogi.
 — Zostańcie zdrowi!
 Drzwi skrzypnęły i ucichło wszędy.
 Ścieżką ku rzece szło tych dwoje, nic do siebie nie mówiąc, kobieta przodem, mężczyzna za nią — nów księżyca czynił z nich czworo. Cienie szły także i zdawały się tych ludzi eskortą duchową, szepcącą coś do ucha.
 Na ścieżce spotkali kilka dziewek z wiadrami pełnemi.
 Pozdrawiano się w przechodzie, ale skoro się minęli, rozlegały się chychoty i szepty.
 — Widzicie, głupi Jakób po żonkę znowu przyjechał!
 — Ale, cygańską krew chce oswoić. Cha, cha, cha!...
 Człowiek słyszał te szepty. Spuścił głowę, poczerwieniał ze wstydu, pośmiewiskiem był. Nie rzekł jednak słowa.