Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Z głuszy.djvu/024

 Położył wiosło, w zanadrze sięgnął, dobył chustkę na końcach krasno haftowaną, długą.
 — Tylko żeś mi żoną być ślubowała, w małżeńskim zawoju cię odprawię na owe gody.
 Łódka zakręciła się w wirze, prawie na miejscu stała.
 — Jakób! — krzyknęła kobieta — daj mi żyć!
 — A tyś mi dała? — rzekł, postępując ku niej.
 — Rozbójniku, zwierzu, puść! Ratujcie!...
 Głos zdławił się. Jakób jedną ręką obezwładnił ją, drugą chustę około głowy i twarzy okręcił mocno i ścisnął przy gardle.
 Szamotała się słabo pod jego siłą niedźwiedzią. Na rękach ją uniósł, sekundę się zawahał i cisnął owym wirom na żer. Zakotłowała się woda, porywając ją, jak swoją, jakby pastwiąc się, wyrzuciła raz i drugi na wierzch, urągliwa w swej mocy wobec jej ostatnich rozpaczliwych odruchów. Biały zawój błysnął, potem ręce tylko, potem już nic, tylko znowu wiry się kręciły z gadzinowym sykiem, i coraz dalej szerokie koła rozbijały się po toni.
 Jakób pot zimny rękawem otarł, wiosło podniósł i z powrotem w wązkie przejście zawrócił.
 Znowu wielka cisza wróciła na okół, srebrny miesiąc z boku mu towarzyszył, a owe mgły biegły za nim, jakby się łódki czepiały, jakby się na nią wprosić chciały.
 Wiatrak rozkrzyżowany, dziwaczny w tej pustce, drogę mu zabiegł jak drogowskaz fatalny, i zno-