Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Z głuszy.djvu/041

i wieczornych chłodów, już nawet cząbry kwitnąć przestały.
 Żadnego nie było w lesie gwaru, ni ruchu, ni woni.
 Pszczoły Hrycowe wychodziły później w pole, wracały zaraz po południu.
 Praca była niespora, a i ta zbyteczna, bo ul pełen był miodu zapchany woskiem.
 Wtedy to nieszczęście się stało.
 Pewnego rana zaszumiało w ulu. Zrazu kilka głosów, potem kilkadziesiąt — w końcu setki, tysiące. Był to jęk jednogłośny całego narodu.
 Na spodzie ula, na odłamku wosku, martwa, kurczowo zwinięta, leżała matka.
 Tak ją znalazły te, które najraniej zmieniały warty u otworów.
 W jednej chwili wieść obeszła — i rój cały się zleciał.
 Do martwej szła każda, dotykała, obchodziła wkoło, trąciła różkami, oglądała wosk, szukała ran, posuwała tu i tam.
 I każda żałośnie jęcząc odchodziła błędna, osowiała; nie zlatywała, pełzła jak robak.
 Wnet się ład zmieszał, uczynił się chaos. Ul napełnił się masą owadów niesfornych, rozbitych — tłuszczą — nie narodem.
 I ukazały się dopiero charaktery jednostek.
 Zleciały jedne na plastry gotowe, poczęły ten