Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Z głuszy.djvu/053

ści i kiedy niekiedy porusza ogonem. Poznaje chlebodawcę, ale podejść nie śmie, połasić się nie ośmiela, węszy i dziwi się, że postać ta nie ma woni. Czegoś mu dziwno!
 W chacie ogień przygasa, i do spoczynku się zabierają, gdy wtem pies wybiegł za czemś do wrót, podniósł pysk w górę i zawył razy kilka.
 Pod okienkiem już niema gościa...
 Teraz już wieś śpi. Tylko tam świeci się, gdzie ktoś chory leży, tylko lelaki i nietoperze zataczają kręgi, i gdzieś po strychach sowy hukają złowieszczo.
 Cień idzie środkiem ulicy z głową zwieszoną, wolno, nie trzymając się prostej drogi, jak liść wiatrem gnany, bez celu.
 Czasem staje, i jakby zawrócić miał, okręci się na miejscu — ale idzie znów dalej.
 Nareszcie nieśmiało wstępuje do jednej zagrody. Malw i nasturcyi pełen ogródek, do okna zaglądają wisienki.
 W tym gąszczu tuli się duch, do kielicha malwy usta przykłada i szepce:
 — Zastukaj ty do szyby, zastukaj. Mnie ludzie nie słyszą. Może ty wywołasz kogo z izby.
 Kwiaty od jego tchnienia stulają się i więdną, a łodyga się pochyla, trąca okienko.
 — Kto tam? — pyta cichy głos ze środka.
 Niema odpowiedzi, tylko znowu szelest tajemniczy.