Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Z głuszy.djvu/070

 — Idź do djabła, stary! Mało mnie to potrzeba chleba i synom moim?
 — A królestwa niebieskiego ci nie trzeba?
 — Ty, stary, pytasz się, jakbyś do Pana Boga dziś w gościnę miał iść. Nu, jak zajdziesz, to powiedz, że Archip Mielnik chce codzień wiatru na swój młyn. I tyle!
 — I tyle! — powtarza staruszek, głową trzęsąc.
 Wstaje potem i do kosza podchodzi.
 Ręce nad skrzynią wyciągnął i rzecze:
 — A cóż ty mielesz, młynarzu?
 Podchodzi Archip, zagląda i osłupiał.
 Pełne skrzynie, ale w skrzyni piasek; pełne worki, ale w workach piasek; pełen kosz, ale i w koszu piasek!
 Patrzy, aż tu w całym młynie jasno się robi, a to ów staruszek światło daje, jak sto jarzących się świec.
 Chce się żegnać Archip, ale ręka jego tak tylko chodzi wkoło, jak te śmigi; chce uciekać, ale nogi go tylko w okrąg noszą, jak jego młyn się kręci.
 A ów staruszek powiada:
 — Mielże, Archipie, młynarzu, aż wszystek piasek całej ziemi na pytel zejdzie. — Mielże, aż wiatru na świecie zabraknie. — Mielże, aż póki ostatni złodziej na świecie nie zginie. Będzie to noc święta, coś ją zohydził, złodziejską patronką od tego czasu, szczodrą nocą się nazwie i będą