Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Z głuszy.djvu/083

i strzygąc uszkami. Pomimo biedy, miała zawsze impertynencko-zalotną minę.
 Zaczepił też ją wróbel adwokat.
 — Nóżki zaziębisz!
 — Ech, co mi tam!
 — Kogóż to wyglądasz?
 — A wiosny.
 — Toś zawcześnie wyszła.
 — Skąd wiesz?
 — Mam kalendarz.
 — To powiedz, kiedy zima nas porzuci.
 — Daj trzy orzechy.
 — Może jeszcze co! Widzieliście go!
 — No, to nie powiem. Kalendarz kosztuje!
 — To go sobie zjedz.
 Machnęła kitą i pobiegła. Nóżki jej po śniegu czyniły jakby łańcuszek perełek, w które wpadało słońce i złociło je. Czasem przystawała, grzejąc łapki, czasem podnosiła się w górę, lub grzebała śnieg zawzięcie.
 Zabiegała do krzaków jałowca, w nadziei, że znajdzie choć parę jagód przymarzłych, ale przed nią już jemiołuszki tu żerowały, bo znalazła po nich piórko złote z czerwonem, a obwąchawszy je, pobiegła do dębu, w nadziei znalezienia choć jednej żołędzi.
 Ale i tu nic — nic. Z desperacyi zwiesiła kitę, szron osiadł jej na wąsikach i na końcach uszu,