Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Z głuszy.djvu/084

łańcuszek śladów szedł zygzakiem, widocznie bez celu.
 Nagle stanęła jak wryta na tylnich łapkach, cała we wzrok i słuch zmieniona.
 Coś się działo w borze, coś stukało, coś pracowało.
 Zlękła się i chciała uciekać, ale ciekawość nadewszystko była większą.
 Skoczyła na dąb, z gałęzi na gałąź, aż na sam czub. Przysiadła za pękiem jemioły i wyjrzała. Oczęta miała bystre, a czarne i okrągłe, jak paciorki.
 Stała opodal sosna koszlawa, rosochata, prawie krzak, o korze grubej i nierównej. Nizko nad ziemią, do pnia jej uczepiony jak akrobata, tkwił dzięcioł pstry — jej sąsiad, i tak kuł zawzięcie.
 Wrócił jej rezon i nawet chęć do figlów.
 Znowu znalazła się na ziemi, cichutko podbiegła i parsknęła śmiechem.
 Ale kowal już ją przedtem spostrzegł, i tylko głowę przekręciwszy, spytał:
 — A czego tu?
 — Tak sobie, na spacer! — odparła z głupia frant.
 — Winszuję! w taki mróz.
 — Mam szubę — dobrze mi!
 — Ale głodno! — mruknął, nos o drzewo ocierając.