Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Z głuszy.djvu/127

kał i czekał, aż się chłopak ośmielił, poznał go i wypełznął z gąszczu. Potem zaraz do chleba się rzucił, pożerając z łapczywością zwierzęcia, o nic nie pytał, ani odpowiadał.
 Brat bydło obejrzał i wrócił.
 — O! krasy żyje? — rzekł radośnie.
 Nazar głową kiwnął.
 Chłop fajkę zapalił, i po łąkach zastygłe swe oczy wodząc, zamruczał:
 — Pora kosić już.
 Godzinę zabawił i obadwa milczeli.
 Wreszcie Nazar się odezwał:
 — Ohapa się utopiła, tam! — palcem wskazał.
 — Aaa... ze wszystkiem się utopiła?
 — Ale, raki zjadły.
 — Nu, a któż tam ich bydła pilnuje?
 — A kto? Nikt.
 — Trzeba powiedzieć, żeby kogo przysłali.
 Wstał, popiół z fajki wytrząsł i do łódki się skierował.
 Nazar usta otworzył, ale tylko stęknął i patrzył nieporuszony za odjeżdżającym.
 W garści chleb trzymał i cicho poczęły mu na ten chleb łzy padać.
 Na łodzi chłop stanął i zepchnął ją na czarną wodę. Zrazu cały był widoczny, silny, czysto odziany, w czerwonym pasie, z karkiem i ramiony potężnemi. Pochylał się miarowo za wiosłem i znikał powoli. Wśród szarych kiści oczeretów mignęła kil-