Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Z głuszy.djvu/133

 Po pustych komnatach najmniejszy szmer nie przechodził, najmniejszy ruch nie zdradzał życia. W mrokach samotny starzec sam był, nie wołał światła — może drzemał...
 Aż wreszcie gdzieś w końcu domu skrzypnęły drzwi, rozległo się chrząkanie i odgłos ciężkich kroków.
 Wtedy emeryt gospodarz wstał ze stłumionem stęknięciem.
 — Czy to wy, Bohusz? — spytał.
 — Ja właśnie! — odparł znudzony, burkliwy głos.
 Stary przeszedł parę pokojów, do rogowego, gdzie była syna kancelarya. Zapalił świecę na biurze.
 — Cóż powiecie Bohusz? — zagadnął wąsatego, ponurego ekonoma.
 — Ano, po dyspozycyę przyszedłem!
 — Jakże tam kopy?
 — Gniją!
 — A rola? W zagonach?
 — Jeszcze nie włóczona.
 — A siano sprzątnięte?
 — Na pokosach leży.
 — Rany Pańskie! To trzeba kopy zwozić, na gwałt włóczyć, wszystkiemi siłami siano gromadzić!
 — Ano właśnie! Ale to próżne gadanie! Rąk niema!
 — To trzeba rąk dostać.