Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Z głuszy.djvu/164

 Kobiety usunęły się ze wstrętem.
 — Julku! — ozwał się któryś bratanek — ten Szwed śmieje ci się w twarz.
 — Każdy umarły śmieje się z żywego! — wtrąciła staruszka.
 Czaszka miała wszystkie zęby, tylko ją przewiercił korzeń jodły, jakby przygwoździł do ziemi.
 Pokazałem to prababce.
 — A tak! — rzekła. — Brało drzewo soki z człowieka, a on pytał ją z pod tej ziemi cudzej: Wyjrzyjno, czy wspominają mnie w Szwecyi?... — Nie — nie wspomianją ciebie, zbóju, nie dbają wcale o taką sławę, jak twoja!...
 Odkryliśmy już cały szkielet. Wskazywał człowieka olbrzymiego wzrostu, w pełni rozwoju.
 Na żebrach został jeszcze jakiś atom tkaniny; zresztą wiązanie to uderzone powietrzem znikało, rozsypywało się, jakby widzenie chwilowe.
 — On w oczach ginie! — szepnął Julek. — Spostrzegłem, że był rozdrażniony i nie swój jakiś.
 — Zostanie tylko czaszka, reszta się ulotni — odparłem.
 Wszyscy otaczający nas, umilkli, przejęci uroczystością chwili.
 — Za chwilę nie będzie już go! — rzekła prababka. — Atomy porwie powietrze i precz odrzuci, jak puchy ostów! Tyleż i on wart!
 Pod motyką moją coś zadźwięczało — był to