Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Z głuszy.djvu/209

 Wie on tylko i te ptaki — ale ich nikt nie rozumie.
 Ciężko brodząc, wrócił do domu.
 Córka wybiegła na spotkanie, aż na ostatni cypel suchego gruntu.
 — Znaleźliście Filipa?
 — Niema! — odparł lakonicznie.
 — Gdzież on? Moja dolo!
 — Jak żywy, to wróci, a jak umarły, to już nie nasz! Dosyć płakać!
 I nawet nie osuszając odzieży, poszedł w las.
 Od tej pory chata stała się jeszcze cichszą.
 Zdziczeli oboje, tylko że on pochylał się i siwiał, ona rosła i piękniała, kwitnąc, jak kwiaty leśne, przez nikogo nie hodowane i nie podziwiane.
 Chłop siłą nawyknienia siadywał co wieczór na przyźbie latem czy zimą, w deszcz lub pogodę. Patrzał na opary i ćmił fajkę.
 Co wiosna, gdy czajki nadlatywały, miewał snadź wspomnienie, bo na krzyk ich kierował oczy w pewien punkt zielonego morza, i widział tam coś wzrokiem pamięci.
 Nie lubił czajek, i dostawszy raz we dworze szczenię, nauczył je brodzić po kępach i niszczyć gniazda. Na lament, spowodowany zniszczeniem, uśmiechał się z dziką radością, i patrząc na zrozpaczone ptaki, mruczał:
 — Śpiewały wy mnie nad Filipem, zaśpiewajcie i sobie!