Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Z głuszy.djvu/212

przestała chodzić na zarobki, śledziła ojca wystraszonym wzrokiem. On powrócił do swej ponurości i apatyi. Ale natura, która jego powoli posuwała ku pochyłości grobu, a kwiatom kazała kwitnąć na prochach zeszłorocznych, popychała dziewczynę ku życiu i miłości.
 Tęsknota jej zdradzała się pieśnią i zadumą, roztargnieniem i niepokojem, rumieńcami, gdy wstępował do chaty parobczak śniady i smukły ze wsi, z za oparów.
 Zachodził w dzień zwykle, gdy nie było starego, a przed zmierzchem wracał do domu.
 Chodził tak całe lato i jesień, a strażnik o nim nie wiedział, nigdy nie spotkał. Aż raz, gdy wrócił z obchodu do chaty, spostrzegł na ziemi rozsypane kraśne kaliny, jak korale.
 — Skąd to? — spytał.
 Zmieszała się dziewczyna.
 — Znalazłam w lesie.
 — Kłamiesz. Jest jeden krzak — tam na błocie. Kto tobie przyniósł?
 — A to może chłopiec, co tu zachodził dzisiaj.
 — Jaki chłopiec?
 — Paweł.
 — A on tu czego był?
 — Chciał u was ul kupić.
 — Kłamiesz!
 Dziewczyna zawahała się i runęła mu do nóg.