Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Z głuszy.djvu/214

 Strażnik do zwierza był podobny. Bielizny jego nikt nie prał od pół roku, odzieży nikt nie łatał. Wysoki, chudy, trochę zgięty, do upiora i widma był podobny, od sadzy i pyłu czarny.
 Pewnego wieczora wracał do chaty, gdy raz pierwszy czajki zapiszczały mu nad głową. Ciągnęły stadem na opary i witały go, jak starego znajomego.
 Spojrzał ku nim w górę człowiek i pies, jednakowo niechętnie.
 — Choroba na was! — zamruczał stary.
 Na piasku przed chatą spostrzegł bose ślady stóp, drzwi ktoś przemknął.
 Zdziwiony wszedł do chaty i mimowoli drgnął.
 Na ławie blizko progu siedziała jego Krystyna, blada i wylękła, węzełek szmat cisnąc w ręku. Nie potrafiła wydobyć słowa z uciśniętego gardła.
 Stary się opamiętał i ozwał się pierwszy:
 — Czego ty tutaj?
 — Niezdrowam, tatulu. Dajcie u siebie trochę odpocząć — szepnęła, zalewając się łzami.
 — Nalatałaś sobie biedy. Cóż tobie?
 — Piersi bolą, kaszel męczy, siły nic nie mam. Ciężka służba była, zerwałam się z mocy.
 — Wolna wola była. A gdzież twój Paweł?
 — Zaraz jesienią do wojska poszedł.
 — Takież twoje było panowanie. Nie szkoda ci było ojca, teraz mnie ciebie nie szkoda.
 Jednakże nie tknął jej, ani precz gonił.