Grający tworzą koło. Pośrodku stawia się kosz (do papierów). Każdy z uczestników kolejno usiłuje rzucić piłkę do kosza. Dobre rzucenie liczy się za jeden punkt. Jeżeli chybi, powinien ustąpić swego miejsca następnemu towarzyszowi i wyczekiwać kolei.
Partja trwa (stosownie do umowy) do 10, 20 punktów.
Zamiast kosza (jako cel) można użyć kółka od sersa. Zawieszamy we drzwiach lub na środku pokoju, usiłując przerzucić przez jego środek piłkę.
A jeszcze lepiej, gdy do kółka przyczepimy dzwoneczek. Każde dzwonienie oznaczać będzie jeden punkt.
Piłki do tego użytku mogą być zrobione przez same dzieci: z gałganków, z papieru, owiniętych rafją, lub oszytych skórą (od rękawiczki), z włóczki, z kauczuku (od starych kaloszy).
Do tej gry potrzeba dziewięć kręgielków wielkości kilku cali, które każdy łatwo sam sobie zrobi, lub w sklepie za tanie pieniądze nabyć może. Ustawiwszy te kręgielki w blizkości ściany domu, lub wysokiego muru w małe kółko, rzuca się potem piłkę na ścianę tak, aby ta, spadając, wpadła pomiędzy kręgielki. Kto z grających jednym rzutem najwięcej ich obali, wygrywa partję.
Grający stają w jednym szeregu. W odległości 15, 20 kroków wyznaczają sobie cel (drzewo, ścianę, płot
