Grający tworzą koło w odległości 5 do 6 kroków od siebie. Rozpoczynający grę, rzuca piłkę sąsiadowi z prawej strony, który chwyta i rzuca ją dalej, także swemu sąsiadowi z prawej strony i t. d., póki piłka nie wróci do pierwszego grającego. Ten znowu rozpoczyna grę, ale tym razem od towarzysza z lewej strony. Kiedy piłka powtórnie wróci do niego, wtedy rzuca ją któremubądź towarzyszowi, nazywając go po imieniu; ten ostatni rzuca znów innemu grającemu, wymieniając jego imię i zabawa trwa w ten sposób w dalszym ciągu.
Nie wolno rzucać piłki do tego, od kogo się ją dostało. Grający, który upuścił piłkę, lub nie dał znać prędko temu, do którego rzucał, lub też popełnił jaką niewłaściwość — traci jeden punkt. Kto stracił trzy punkty, powinien wycofać się z gry, albo wkupić się, co się odbywa w sposób następujący. Winowajca staje u ściany z wyciągniętą prawą ręką, a każdy z grających usiłuje w nią trafić piłką. Poczem przysługuje mu znowu prawo grania.
Wybiera się do tej gry miejsce równe i wolne od przeszkód, na którem wykopuje się spory dołek wielkości małej głowy, który się nazywa matnią. W odległości mniej więcej dwóch kroków od matni robi się dokoła niej tyle dołków, ile jest osób grających, mniej jeden. Każdy zaopatruje się w kij do dwóch łokci długi. Piłka przedstawia świnkę, którą jeden z grających, tak nazwany «pasterz», ma swoim kijem napędzić do kociołka w środku się znajdującego; inni
