Strona:PL Marivaux - Komedye.djvu/041

 SYLWIA. Mieszkam tu w pobliżu, ale nie trzeba przychodzić; lepiej będzie widywać się tutaj. Jest jeden pasterz, który się we mnie kocha; byłby zazdrosny, śledziłby nas.
 ARLEKIN. Ten pasterz kocha ciebie?
 SYLWIA. Tak.
 ARLEKIN. Widzicie mi natręta! ja nie chcę, żeby cię ktoś kochał. A ty, czy go kochasz?
 SYLWIA. Nie, nigdy nie mogłam się do tego przymusić.
 ARLEKIN, To dobrze; nie trzeba kochać nikogo, tylko nas dwoje: sprobój czy potrafisz.
 SYLWIA, Och! zdaje mi się, że niema nic łatwiejszego.
 ARLEKIN. Naprawę?
 SYLWIA. Ja nigdy nie kłamię. A ty, gdzie mieszkasz?
 ARLEKIN, W tym wielkim domu.
 SYLWIA. Co! u wróżki?
 ARLEKIN. Tak.
 SYLWIA, smutno. Ja zawsze mam takie nieszczęście.
 ARLEKIN, również smutno. Co ci jest, najmilsza?
 SYLWIA. To, że wróżka jest ładniejsza odemnie, i boję się, że nasza przyjaźń prędko się skończy.
 ARLEKIN, porywczo. Wolałbym raczej umrzeć! (tkliwie) No, nie martw się, maleńka moja...