Strona:PL Marivaux - Komedye.djvu/046

kocha, moje drogie dziecko, pragnie nieustannie widzieć tę istotę, nie może się od niej oderwać; czuje się smutnym kiedy ją traci z oczu. Wreszcie doznaje wzruszeń, niepokojów, a często i pragnień.
 ARLEKIN, skacząc w górę z radości, na stronie. Już mam, już mam!
 WRÓŻKA. Czyżbyś odczuwał to wszystko?
 ARLEKIN, tonem obojętnym. Nie, nie, tak pytam z ciekawości.
 TRYWELIN. Ot, paple!
 WRÓŻKA. Paple, to prawda, ale jego odpowiedź nie podoba mi się. Mój drogi Arlekinie, więc ty nie o mnie mówisz?
 ARLEKIN. Och, ja nie jestem głupcem; nie mówię tego co myślę.
 WRÓŻKA porywczo. Co to wszystko znaczy? Skąd wziąłeś tę chusteczkę?
 ARLEKIN, patrząc na nią z obawą. Znalazłem na ziemi.
 WRÓŻKA. Do kogóż ona należy?
 ARLEKIN. Należy do... (zatrzymuje się nagle) Nie wiem.
 WRÓŻKA. W tem wszystkiem kryje się jakaś bolesna tajemnica. Daj mi tę chustkę. (wydziera ją i przypatrzywszy się, mówi na stronie) Nie moja, a on ją całował! Mniejsza, ukryjmy nasze podejrzenia; nie płoszmy go: inaczej nie przyzna się do niczego.