Tak tedy dnia 8. grudnia wyspa Pitcairn proklamowaną została jako wolne i niezawisłe państwo. Tegoż samego dnia odbyła się koronacya Butterwortha I. cesarzem wyspy Pittcairn[1] wśród wielkiej radości całego narodu i uroczystych obchodów. Cały naród — z wyjątkiem czternastu osób, przeważnie małych dzieci — przedefilował z sztandarami i muzyką, gęsiego, przed tronem swego pana i władcy, rozwinąwszy się w pochód długości dobrych stóp dziewięćdziesięciu. Czegoś podobnego nie pamiętano dotąd w dziejach wyspy. Zapałowi nie było granic.
Teraz wszakże poczęły się szybko sypać jedna za drugą cesarskie reformy. Stworzono szlachtę; mianowano ministra marynarki a łódź rybacka, skonfiskowana byłemu namiestnikowi angielskiej tyranii, awansowała na mocy odręcznego pisma jego cesarskiej mości na statek liniowy; nastąpiła nominacya ministra wojny, któremu poruczono zorganizowanie armii stałej. Z kolei minister skarbu otrzymał rozkaz skreślenia projektu podatkowego, oraz wdrożenia z obcemi mocarstwami pertraktacyj, mających unormować stosunki handlowe i pozawierać odnośne układy. W ślad zatem poszły nominacye całego szeregu jenerałów, admirałów, szambelanów, marszałków nadwornych i innych dygnitarzy.
Nominacye te wyczerpały jednak wkrótce cały materyał w ludziach, jaki na wyspie był do rozporządzenia. Wielki książę de Galili, minister wojny,
- ↑
Błąd w druku; powinno być – Pitcairn.
