dyrektora poczt, księcia de Bethany, aby objął dodatkowo w szeregach marynarki służbę przy wiośle, podobnież od jednego z szlachty, urzędnika nieco niższej rangi, nadsędziego wicehrabi Canaan. Zatruło to wszakże jadem niezadowolenia serce księcia de Bethany, czyniąc zeń skrytego konspiratora — skutek, który cesarz przewidział, któremu wszakże zapobiedz nie był w stanie.
Wewnętrzne sprawy cesarstwa potoczyły się jednakowoż niedługo jeszcze gorszym torem. Pewnego dnia mianowicie cesarz podniósł niejaką Nancy Peters do stanu parów i zaraz nazajutrz ożenił się z nią, pomimo że gabinet zalecał mu ze względów państwowych małżeństwo z Ermeliną, najstarszą bratanicą prymasa de Betleem. Wypadek ten pociągnął za sobą niezadowolenie potężnej partyi: kościoła. Nowa cesarzowa pozyskała sobie wprawdzie przychylność i poparcie dwóch trzecich z trzydziestu sześciu dorosłych białogłów, zamianowawszy je damami dworu. Ale za jednym zamachem porobiła sobie śmiertelne nieprzyjaciółki z pozostałych dwunastu. Rodziny dam dworu poczęły się jednak również niebawem burzyć, żadna z nich bowiem nie chciała od tego czasu pilnować gospodarstwa. Dwanaście pokrzywdzonych obywatelek zaś z oburzeniem odrzuciło uczynioną im propozycyę zajęcia się kuchnią dworską, tak że cesarzowa była zmuszoną zażądać od hrabiny Jerycho i innych wysokiego urodzenia dam dworu, aby nosiły wodę,
Strona:PL Mark Twain-Humoreski I.djvu/55
Ta strona została uwierzytelniona.
