Strona:PL Mark Twain - Przygody Hucka 01.djvu/133

 Szybkom robił wiosłami, bo pilno mi było uciszyć sumienie, ale gdym to usłyszał, jakby mi kto ręce przetrącił! Zwolniłem więc i rozmyślam, bo nie byłem już pewien, czy mam być rad z powziętego postanowienia. Zdaleka słyszałem jeszcze głos Jima:
 — Z Bogiem z Bogiem, kochany i wierny chłopcze. Dobry Huc’k! jedyny biały, który staremu Jim’owi słowa dotrzymał.
 Teraz już mi się naprawdę zrobiło bardzo niedobrze, lecz mówię sobie: powinienem tak postąpić, nie mogę zrobić inaczej. Wtem prosto na mnie łódź płynie, a w niej dwóch ludzi ze strzelbami. Zatrzymali się i ja także. Jeden z nich mówi:
 — Co to takiego, tam na rzece?
 — Ano... tratwa — ja na to.
 — Ty ztamtąd?
 — Ztamtąd.
 — Ilu na niej mężczyzn?
 — Jeden tylko.
 — Słuchaj, dziś w nocy zbiegło pięciu murzynów. Czy ten jeden na tratwie biały, czy czarny?
 Nie zaraz odpowiedziałem. Chciałem odpowiedzieć, a nie mogłem, słowa nie wychodziły mi z gardła. Próbowałem na odwagę się zebrać i powiedzieć prawdę, alem nie mógł. Czułem, żem nie mężczyzna, lecz królik. Widząc, że mi sił nie starczy, dałem za wygranę i rąbię prosto z mostu:
 — Biały.
 — Ja sądzę, że my jednak zajrzymy na tratwę, żeby przekonać się o tem na własne oczy?
 — Jabym też chciał i bardzo, żeby panowie zajrzeli, bo tam na tratwie jest tatuś, to możeby nam