Strona:PL Mark Twain - Przygody Hucka 02.djvu/031

tak odrazu. Nie bylibyśmy stracili tyle czasu na sprzeczkę.
 Gdy tak rzekła, widzę, żem wybrnął cało i rad jestem z siebie. Ale za chwilę znów pyta:
 — I ty także bywasz w kościele?
 — Bywam... regularnie.
 — Gdzież siadasz?
 — Gdzieżby, jak nie w naszej ławie?
 — W czyjej ławce?
 — W naszej.. w ławce twego stryja, Harvey’a.
 — A na cóż stryjowi ławka?
 — Jakto, na co? Gdzież będzie siedział?
 — Ja myślałam, że stryj nie siedzi w kościele, tylko stoi na ambonie?
 — Bogdajże mnie! Zapomniałem, że stryj jest kaznodzieją!
 Dławiąc się tedy kosteczką kurczęcia, myślę nad tem, jak wybrnąć. Wreszcie powiadam:
 — Niechże cię nie znam! Więc tobie się zdaje, że jeden jest tylko kaznodzieja w kościele?
 — A na cóżby ich miało być więcej?
 — A któżby kazanie miał dla króla? Jakaś ty zabawna! Tam jest kaznodziejów... ni mniej, ni więcej, tylko... siedemnastu!
 — Siedemnastu! Chryste Panie! Oj, nie chciałabym słuchać ich wszystkich, choćbym zaraz potem miała pójść prosto do nieba! Siedemnastu! to chyba w jeden dzień nie skończą? Tygodnia na to potrzeba!
 — Dziecko jesteś. Codzień mówi inny
 — A cóż reszta robi?
 — Nic? Kręcą się po kościele, czasem który