Strona:PL Mark Twain - Przygody Hucka 02.djvu/056

 — E! niema o co pytać... Starsza panienka mówiła, że całą noc wszyscy przy niej siedzieli i że już nie przeżyje kilku godzin.
 — No! patrzcie państwo! Cóż jej jest?
 Nie mogąc wymyśleć czegoś lepszego, rzekłem:
 — Skrofuły.
 — Pleciesz! Przy chorych na skrofuły nikt nie siaduje w nocy.
 — Dlaczego nie? A ja panience powiadam, że przy Hannie siedzieli wszyscy. To zupełnie inne skrofuły. Nowy jakiś gatunek, mówiła starsza panienka.
 — Jakto, nowy gatunek?
 — A tak, połączony z innemi chorobami!
 — Z jakiemi?
 — Spamiętać trudno: z odrą, z kokluszem, z różą, z trawiącą gorączką, z żółtą febrą, z zapaleniem mózgu i już sam nie wiem, z czem więcej.
 — O mój Boże! I to wszystko skrofuły?
 — Tak przynajmniej mówiła starsza panienka.
 — No, więc dlaczegóż nazywają to skrofułami?
 — Dlatego, że to są skrofuły. Od nich się wszystko zaczęło.
 — To sensu niema. To tak samo, jak gdyby ktoś ma zapytanie, co się stało temu człowiekowi, który stłukłszy sobie palec u nogi, zażył potem trucizny, wpadł w studnię, kark skręcił, roztrzaskał czaszkę, otrzymał odpowiedź niedorzeczną: o stłuczonym palcu u nogi! Gdzież tu sens w tej odpowiedzi? Tak samo go niema, jak w twem gadaniu. Czy choroba Hanny zaraźliwa?