Strona:PL Mark Twain - Przygody Hucka 02.djvu/077

 — Nie, to ja tak myślałem.
 Więc król się niby nasrożył i woła:
 — Słuchajno ty, Bridgewater, co to ma znaczyć?
 A książę ostro mu odpowie:
 — Kiedy już do tego przyszło, to jabym chciał zapytać, co ty chcesz przez to powiedzieć?
 — Chciałbyś! — przedrwiwa z niego król — no, proszę! Chciałbyś, ale nie wiesz... I ja nie wiem... może spałeś wówczas i nie wiedziałeś, co przez sen robisz.
 Teraz już książę nie na żarty zaperzył się:
 — Przestań pleść głupstwa — krzyknął — cóż to, za błazna mnie bierzesz? Dlaczegóż ja mam wiedzieć, kto schował te pieniądze do trumny?
 — Dlaczego? Bo ja wiem, że ty wiesz. A wiesz dlatego, żeś je sam schował.
 — Kłamiesz!
 I rzucił się książę na króla, który krzyknął:
 — Precz z rękami! Puść moje gardło! Cofam, com rzekł!
 Książę popuścił nieco, ale wciąż trzyma go w rękach.
 — Słuchaj — mówi — masz się przyznać do prawdy, żeś to ty schował te pieniądze z zamiarem porwania ich kiedyś ukradkiem.
 — Puść, książę, kiedy ci mówię... Odpowiedz mi szczerze i uczciwie na jedno pytanie:
 — Czy tyś położył tam pieniądze? Powiedz, że nie, a uwierzę ci i cofnę wszystko, com powiedział.