Strona:PL Mark Twain - Przygody Hucka 02.djvu/097

spodziewaliśmy się ciebie lada chwila? Dlaczego się spóźniłeś? Może okręt...?
 — Ta-ak, pro-oszę pani...
 — Nie mów: proszę pani, mów: proszę cioci. Ciocia. Tak, ciocia Salcia. Więc rozbił się statek? czy na mieliźnie osiadł?
 Nie wiedziałem, co na to odpowiedzieć, nie mając pojęcia, zkąd miał przybyć okręt oczekiwany, z góry rzeki, czy z dołu.
 — E, mielizna to nic — odpowiedziałem po namyśle. — Nie przez nią straciliśmy tyle czasu. Gorszy był wypadek: kocioł nam pękł.
 — Boże miłosierny! Pozabijał ludzi?
 — Nie, nikogo; murzyna tylko zabił.
 — Chwałaż Bogu. Wujaszek Silas codzień jeździł do miasta po ciebie. I teraz pojechał, godzinę temu, dwie może, lada chwila powróci. Możeś go nawet spotkał na drodze? Musiałeś spotkać: niemłody już człowiek, z długą...
 — Nie, nie spotkałem nikogo, ciociu Salciu. Ponieważ parostatek przypłynął o świcie, przeto ja, zostawiwszy rzeczy na przystani, poszedłem przejść się trochę, nie chcąc tu przybyć zawcześnie.
 — A komu kazałeś pilnować rzeczy?
 — Nikomu.
 — Cóżeś ty zrobił! Ukradną!
 — Nie, ciociu, są w dobrem miejscu.
 — Jakże się więc stało, że jadłeś tak rano gorące śniadanie?
 Widząc, że lód podemną trzeszczeć zaczyna, brnę dalej: