Strona:PL Mark Twain - Przygody Hucka 02.djvu/118

chu, jak grudka zgęstniałego błota pod uciskiem dłoni.
 — Tak, paniczu, psa, ale nie takiego jak inne. A może panicze ciekawi go zobaczyć?
 — I owszem, rzekł Tomek.
 — Jakże to? W biały dzień tam pójdziemy? Inny plan miałeś — szepnąłem zcicha Tomkowi.
 — Teraz mam taki.
 Cóż było robić? Ustąpiłem, chociaż niechętnie i poszliśmy. Wszedłszy do środka, zrazu nic nie widzieliśmy, tak było ciemno, ale Jim — bo to Jim był naprawdę, zobaczywszy nas, zawołał:
 — Co? Huck i panicz Tomek! Wiedziałem, że tak będzie!
 Zdumiony murzyn oczy wytrzeszczył i mówi:
 — Co? To on zna paniczów?
 Myślałem, że wszystko przepadnie. Ale Tomek spogląda na murzyna obojętnie i zdziwiony pyta:
 — Kto? Zkądże ci przyszło do głowy, że on nas zna?
 — Zkąd przyszło? A przecie on wykrzyknął, że zna paniczów.
 Wtedy Tomek, jeszcze więcj zdziwiony, rzecze, jakby do siebie:
 — A to rzecz ciekawa! Kto wykrzyknął i kiedy?
 Potem zwróciwszy się do mnie, z zimną krwią pyta:
 — A ty, czyś słyszał cokolwiek?
 Ma się rozumieć, że na takie pytanie mogła być tylko jedna odpowiedź:
 — Nie, nic nie słyszałem