2) Od 25 czerwca do 10 grudnia 1848 r. Dyktatura czystych burżua-republikanów. Plan konstytucyi. Ogłoszenie stanu oblężenia w Paryżu. Koniec dyktatury burżuazyi — wybór Bonapartego na prezydenta.
III-ci okres. Okres konstytucyjnej respubliki i zgromadzenia prawodawczego.
1) Od 29 maja 1849 do 13 czerwca 1849 r. W alka drobno-mieszczaństwa z burżuazyią i Bonapartem. Porażka drobnomieszczańskiej demokracyi.
2) Od 13 czerwca 1849 do 31 maja 1850. Parlamentarna dyktatura partyi porządku. Partyja uwieńcza swe panowanie dekretem zniesienia powszechnego prawa wyborczego, traci atoli parlamentarne ministeryjum.
3) Od 31 maja 1850 do 2 grudnia 1851 r. Walka parlamentarnej burżuazyi z Bonapartem.
a) od 31 maja 1850 do 12 stycznia 1851 r. Parlament traci swą władzę najwyższą nad armiją.
b) od 12 stycznia do 11 kwietnia 1851 r. Próby odzyskania władzy administracyjnej i porażka parlamentu. Partyja porządku traci samodzielną parlamentarną większość. Koalicyja partyi porządku z republikanami i Montagne.
c) od 11 kwietnia do 9 października 1851 r. Próby rewizyi, ugody i odroczenia. Rozbicie partyi porządku na pojedyncze części składowe. Zerwanie masy burżuazyi z jej reprezentantami i prasą.
d) od 9 października do 2 grudnia 1851 r. Otwarte zerwanie parlamentu z władzą wykonawczą. Parlament zamiera i upada, opuszczony przez burżuazyją, armiję i wszystkie inne klasy społeczne. Upadek parlamentarnych rządów i panowania burżuazyi. Zwycięztwo Bonapartego. Parodyja imperyjalistycznej restauracyi.
Socyjalistyczna respublika, była proroctwem, wygłoszonem w poranek rewolucyi. Zduszono ją, utopiono w krwi paryskiego proletaryjatu podczas dni czerwcowych 1848 r.; w następnych aktach dramatu odgrywa ona rolę widma, na które klasy rządzące wskazują palcem.
Demokratyczna respublika ogłasza się publicznie. Robi ona fiasco 13 czerwca 1849 r., drobno-mieszczanie nie dotrzymują placu, demokraci w ucieczce nie zapominają o reklamach.
Parlamentarna respublika burżuazyjna opanowuje całą scenę, rządzi, parlamentuje, używa jak chce i może żywota, ale 2-go grudnia 1851 zostaje pogrzebaną wśród okrzyku trwogi ze strony złączonych rojalistów: „Niech żyje respublika!“
Francuska burżuazyja nie mogła znieść rządów pracującego pro-
