Strona:PL Marks - Pisma pomniejsze 3.djvu/102

większych i mniejszych pamfletów, to Steuart pozostał „martwym psem“ jeszcze w większym stopniu, niż Spinoza dla Mojżesza Mendelsona za czasów Lessinga. Nawet najnowszy historyk kwestyi obiegowej (currency), Maclaren, zamienia Adama Smitha w wynalazcę teoryi steuartowskiej, a Ricardo — w wynalazcę teoryi Hume’a. Podczas gdy Ricardo udoskonalił teoryję Hume’a, Adam Smith regestrowa! rezultaty badań Steuarfa, jako martwe fakty. Adam Smith zastosował swe szkockie przysłowie mądrości, że „jeżeliście sobie mało zdobyli, to łatwo i wiele zdobyć, cała wszakże trudności polega na zdobyciu małego“ i do bogactwa duchowego i dlatego też ukrywa z drobiazgową troskliwością źródła, którym zawdzięcza to niewiele, z którego w rzeczywistości robi bardzo dużo. Nieraz woli on przytępić szpic pytania wówczas, gdy ostre sformułowanie przymusiłoby go do liczenia się z poprzednikami. Tak się dzieje w teoryi pieniędzy. Przyjmuje on milcząco teoryję Steuart'a, gdy przyznaje, iż znajdujące się w pewnym kraju złoto i srebro po części, jako moneta, zużyte zostają, po części nagromadzone zostają, jako fundusz rezerwowy dla kupców w krajach niemających banków i jako rezerwa bankowa w krajach posiadających obieg kredytowy, że po części służą one za skarb, służący do wyrównania wypłat międzynarodowych i nareszcie że część przerobioną zostaje w artykuły zbytku. Pytanie o ilości cyrkulującej monety obchodzi on milcząco, gdy traktuje pieniądz zupełnie fałszywie, jako prosty towar. Jego wulgaryzator, czczy J. B. Say, którego francuzi zamianowali prince de la science, zarówno jak Johann Gottsched zamianował swego Schönaich’a Homerem, a Pietro Aretino samego siebie terror principam i lux mundi, J. B. Say — mówimy — ujeździł szybko tę naiwną omyłkę A. Smitha w dogmat. Polemiczne natężenie przeciw iluzyjom merkantylizmu nie pozwoliło wogóle Adamowi Smith objektywnie pojąć zjawiska metalicznego obiegu, podczas gdy poglądy jogo na pieniądz kredytowy są głębokie i oryginalne. Jak w teoryjach skamienienia XVIII stulecia wciąż przebiega strumień dolny, pochodzący z krytycznych i apologetycznych względów na biblijne tradycyje potopu, tak samo poza wszystkiemi teoryami pieniędzy z XVIII kryje się tajemnicza walka ze systemem monetarnym, z tym duchem, który strzegł kołyski ekonomii burżuazyjnej i który wciąż jeszcze rzucał swój cień na prawodawstwo.
 Badania nad istotą pieniędzy były w XIX stuleciu bezpośrednio poruszone nie przez zjawiska metalicznej, ale raczej — banknotowej cyrkulacyi. Zwrócono się do pierwszej tylko w celu wykrycia praw drugiej. Zawieszenie wypłat gotówką przez bank angielski począwszy od r. 1797, wzrost cen wielu towarów, który potem nastąpił, spadek ceny monetarnej złota niżej jego ceny rynkowej, deprecjjacyja banknotów, szczególniej począwszy od r. 1809, podały bezpośrednio praktyczne pobudki do — walki partyjnej w parlamencie i do teoretycznego turnieju poza parlamentem — obydwa prowadzone były w sposób zarówno namiętny. Za historyczny grunt debatów służyły historyja pieniędzy papierowych XVIII stulecia, fiasko banku Law’a i postępująca ręka w rękę ze wzrostem ilości znaków wartościowych deprecyjacyja banknotów prowincyjonalnych kolonij angielskich w Ameryce północnej od początku aż do środka XVIII stulecia; dalej prawnie przez rząd centralny amerykański narzucone