angielscy fermerzy robili doświadczenia nad tuczeniem wołów syropem i molassą, gdy Anglija objęła w posiadanie Helgoland, by urządzić tu skład towarowy dla łatwiejszego szwarcowania na północ Europy i zkąd lżejsze gatunki brytańskich fabrykatów szukały drogi przez Turcyję do Niemiec. Prawie wszystkie towary świata zbierały się w naszych składach i leżały tu nieruchome za wyjątkiem, gdy mała ilość ich była uwalnianą przez lieencyję francuską, za co hamburscy i amsterdamscy kupcy Napoleon zapłacili sumę 40 do 50 tysięcy funtów sterlingów. Musieli to być komiczni kupcy, jeżeli płacili takie sumy za wolność przeniesienia ładunku towarów z droższego rynku na tani. Jaką była jasna alternatywa dla kupca? Albo kupić kawę po 6 pensów w banknotach i posłać je w miejsce, gdzie mógł bezpośrednio sprzedawać po 3—4 sz. w złocie, albo też kupować złoto za banknoty po 5 funtów sterl. 17 szyl. uncyja i posełać je w miejsce, gdzie stało w cenie 3 funty sterl. 17 szyl. 10½ d. Jest to więc niedorzeczne powiedzenie, iż oddawano złoto za kawę, jako zyskowną operacyję kupiecką. Nie było na świecie całym kraju, gdzieby można było wówczas otrzymać tak wielką ilość pożądanych towarów, jak Anglija. Bonaparte ściśle wciąż badał angielskie cenniki. Tak długo, jak znajdował. iż w Anglii złoto jest drogie, a kawa tania, był on zadowolony z działania swego systemu kontynentalnego“[1].
Właśnie w tym samym czasie, gdy Ricardo wystawił swą teoryję pieniężna i gdy „Bullionkommite“ takową wcielił w swe sprawozdanie parlamentarne, w r. 1810 odbył się rujnujący spadek cen wszystkich towarów w porównaniu do r. 1808—1809, podczas gdy pieniądze stosunkowo wznosiły się w wartości. Wytwory rolnicze stanowiły wyjątek, gdyż wwóz ich z zewnątrz napotkał przeszkody, a masa ich, znajdująca się w kraju, przez nieurodzaje zdziesiątkowaną została[2] — Ricardo zapoznawał do tego stopnia rolę szlachetnych metalów, jako międzynarodowego narzędzia wypłat, iż mógł on w swej mowie przed komitetem Izby lordów (1819) wygłosić co następuje: „That drains for exportation would cease altogether so soon as cash payments should be resumed, and the currency be restored to its metallic level.“ Umarł on przed samym wybuchem kryzysu z roku 1825, który wykazał mylność jego przepowiedni. Okres, na który przypada działalność pisarska Ricardo, był wogóle mało odpowiednim do tego, by badać funkcyją szlachetnych metali, jako pieniądza wszechświatowego. Przed wprowadzeniem systemu kontynentalnego bilans handlowy układał się wciąż na korzyść Anglii, a podczas takowego transakcyje z lądem europejskim były zbyt nieznaczące, by miały dotknąć angielskiego kursu wekslowego. Posyłki pieniężne były przeważnie charakteru politycznego i zdaje się. iż Ricardo w zupełności zapoznawał rolę, jaką pieniądze subsydyjalne odegrywały w angielskim eksporcie pieniężnym.
Wśród współcześników Ricardo, którzy stanowili szkołę dla jego zasad ekonomii politycznej, jest najznaczniejszy James Mill. Spróbował on przedstawić teoryję pieniężną Ricardo na podstawie
