Strona:PL Marx Karl - Kapitał. Krytyka ekonomji politycznej, tom I, zeszyty 1-3.pdf/594

Wystąpił problem z korektą tej strony.

we wszystkich gałęziach przemysłu, to nowy, wyższy stopień natężenia stałby się zwykłym społecznym stopniem normalnym i przestałby wchodzić w rachubę, jako wielkość ekstensywna[1]. Jednakowoż nawet i w takim wypadku przeciętne stopnie natężenia pracy u różnych narodów pozostałyby różne, powoduj ą.c zmiany w zastosowaniu prawa wartości do dni roboczych różnych narodów. Bardziej intensywny dzień roboczy jednego narodu uzewnętrznia się w większej sumie pieniędzy, niż mniej intensywny dzień roboczy innego narodu[2].
III. Siła wytwórcza i natężenie pracy stałe, dzień roboczy zmienny.
Dzień roboczy może zmieniać się w dwóch kierunkach. Może być skrócony lub przedłużony. Przy tych nowych założeniach otrzymujemy następujące prawa:
1) Dzień roboczy ucieleśnia się w wartości, której wielkość zmienia się w tym samym kierunku, co dzień roboczy, wzrasta lub zmniejsza się z nim razem, a więc jest zmienna, a nie stała.
2) Każda zmiana w stosunku wielkościowym między wartością. dodatkową, a wartością, siły roboczej pochodzi ze zmiany wielkości bezwzględnej pracy dodatkowej, a więc i wartości dodatkowej.
3) Wartość bezwzględna siły roboczej może zmienić się jedynie wskutek tego, że przedłużenie pracy dodatkowej oddziaływa zkolei na zużycie tej siły. Każda zmiana wartości bezwzględnej siły roboczej jest przeto skutkiem, a nigdy przyczyną, zmiany wielkości wartości dodatkowej.

W rozdziale tym, jak i później, zakładamy stale, że dzień roboczy początkowo wynosi 12 godzin, 6 godzin pracy niezbędnej i 6 godzin pracy dodatkowej, i że wytwór wynosi 6 szylingów, z których połowa przypada robotnikowi, a druga połowa — kapitaliście.

  1. Wyrazy „jako wielkość ekstensywna“ są opuszczone w wydaniach francuskiem i angielskiem.
  2. „Przy innych warunkach jednakowych rękodzielnik angielski może w danym czasie wykonać o wiele większą pracę, aniżeli rękodzielnik cudzoziemski, tak że to równoważy różnicę dni roboczych pomiędzy 60 godzinami tygodniowo w kraju, a 72 lub osiemdziesięciu zagranicą („Reports of insp. of fact. for 31st october 1855“, str. 65). Większe ustawowe skrócenie dnia roboczego w fabrykach kontynentalnych byłoby najpewniejszym środkiem zmniejszenia tej różnicy między godziną pracy angielską a kontynentalną.