Strona:PL Marya Konopnicka-Poezye w nowym układzie IV Obrazki 057.jpeg

Wtem śmiech wybuchnął kaskadą wesołą:
 To dziatwa wioski,
Co się zebrała przed pustą dziś szkołą,
 Gwarząc bez troski...
Śmierć z swym spokojem ustąpić musiała
 Przed życia ruchem...
I tak zasnęła ta cicha i biała,
 Wśród obcych duchem.

O lesie ciemny! O smutne wy dzwony!
 Kogo żegnacie?
Gdzie jest jej matka? Gdzie ojciec rodzony?
 Gdzie bracia w chacie?
— Rodzona matka — to ziemia, co płowy
 Plon żyta dała...
— Ojciec rodzony, to lud ten wioskowy...
 Tak go kochała!
— Rodzone siostry i bracia rodzeni,
 To wiejskie dziatki,
Te, które wiodła do światła od cieni,
 Z uczuciem matki.
Młoda żniwiarka na wspólnych prac niwie
 Stanęła śmiało,
I snop swój ciężki wiązała cierpliwie,
 Przez dobę całą.
Choć nikt zachęty nie ozwał się słowem,
 Nie dał pomocy,