Ta strona została uwierzytelniona.
O, bądź na wieki nam błogosławiona!
W dni te, nad rzeką Gall, żył Attis, pasterz,
Młodzian przecudny, co nie znał rozkoszy.
A była jemu Kybela najpierwszą,
Ku której ogniem miłości rozgorzał.
Kochał ją tedy, a święta bogini
Dała mu wszystko, co tylko śmiertelny
Znieść może duchem słabym a bezmocnym.
Jak dziwnie w duszę wnika mi ta powieść!
Wszystko mu dała! Rozkwieconą ziemię,
Głos śpiewnych ptaków dyszący rozkoszą,
I lasów hymny o słońca zachodzie...
A kiedy zmierzchy opadły na ziemię,
I nad moczary i milczące góry,
Na gwiazdy palcem skinęła tworzącym,
A gwiazdy z niebios zstąpiły zwycięsko,
I utworzywszy płomienną koronę,
Wokół mu głowy pałały noc całą...
A łuna od nich biła tak ogromna,
Że stary ojciec, Okeanos siwy,
