Ta strona została uwierzytelniona.
I serca twego kwiecie,
Młodzieńczy żar i ból,
Szeroko Duch pomiecie
Skróś naszych łąk i pól...
I majem się nadziei
Rozkwieci nam na grzędzie,
I w śnieżny czas zawiei
Czarować i upajać będzie...
I toć ci jest ta scheda,
Pieśniarza błogi dział,
Co zamrzeć ziemi nie da,
Maj siejąc dusz i ciał...
Iż nigdy nie słyszano,
By lud, co pieśń swą śpiewa,
Opadał w swoje rano,
Z pnia żyda i z żywota drzewa...
A pieśniarz, gdy wysieje
Co w sercu ziarna miał,
Odchodzi za wierzeje,
Przez runiejący dział.
I na pierś bierze wolną
Nagrodę swą ostatnią,
Wiązankę kwiecia polną,
Rzuconą przez drużynę bratnią...
